آخرین مطالب
امکانات وب
مونیکا دختر همیشه خندان صاحبخونه، همراه پسر 14 ساله ش، یولیان، از فرانکفورت اومده تا دو سه روزی رو در کنار مادرش به سر ببره. سربند قضیه ترک کردن متهورانه ی خونه ی قبلی و اسباب کشی پرماجرای من، خیلی به مونیکا مدیونم و برای همین و البته که برای دیدن پیرزن فوق العاده ی صاحبخونه م که همراه مونیکا از فرانکفورت برگشته، یه بشقاب رو پر از پسته هایی میکنم که از دوست به یادگار مونده و عصری که هوا خیلی زود تاریک شده و اما هنوز برای خوابیدن خیلی نابهنگام و زوده، راهی پله های طبقه بالا میشم، همونجا می ایستم و با گفتن hallo حضورم رو اعلام میکنم، قرارمون همین بوده، همین که هر موقع کاری بود، یا زنگ طبقه بالا رو بزنم و یا بلند صداش کنم، اونقدری بلند که بتونه بشنوه...ولی هالو گفتنم ریشه در این حقیقت داره که تلفظ اسمش برام سخته و لازمه یه بار بر این حجم عریض و طویل تنبلی غلبه کنم و بشینم اسمشو درست بخونم و از حفظ کنم و اونوقت دیگه لازم نیست اینهمه سلام کنم!!!
صدای پیرزن و نوه ش شنیده میشه و میتونم حدس بزنم که تو اشپزخونه هستن و طولی نمیکشه که حدسم به یقین تبدیل میشه با بیرون اومدن هر دوشون...با خنده و شادی حال و احوال میکنیم و ازم میخواد که برم بالا و چیزی نمیگذره که من تو بغل پیرزن هستم و دارم کریسمس رو بهش تبریک میگم و بعدش این یولیانه که با انگلیسی ای دست و پا شکسته کریسمس رو بهم تبریک میگه و آرزوی سالی خوش میکنه برام...
بشقاب حاوی پسته رو به دست یولیان میسپارم و با خنده تاکید میکنم که اینا مال یولیانه و اونم خیلی جدی هم میپذیره و هم تشکر میکنه و با دعوت مصرانه ی پیرزن به اتاق مهمونی میریم...اتاق مثل همیشه تمیز و گرم و کم نور و پر از گلهای باشکوه ارکیده سفید و آنتوریم قرمزه و حس خوبی بهم میبخشه...
میز نهارخوری اما وسط اتاقه و دستگاه پروژکتور خونگی ای که روشه به همراه نگاتیوهای قدیمی حکایت از این داره که مادربزرگ و نوه، داشتن خاطرات سفرهای گذشته های دور مادربزرگ رو مرور میکردن و به علامت سوالی که لابد تو صورت من میبینن، برام توضیح میدن که به دیدن عکسهای سفر چین پیرزن مشغول بودن و اگه منم تمایل به دیدن داشته باشم، میتونن دوباره بساط دیدنش رو بر پا کنن و اما من که از مشکلات این برپایی مجدد کاملا آگاهم، مودبانه تشکر میکنم و میگم که ترجیح میدم شما و یولیان رو ببینم به جای دیدن عکس...
دعوت به نشستن میکنه و اما من اصرار میکنم به کمک کردن به یولیان در جمع کردن وسایل پروژکتور که میدونم تو خونه ی پیرزن، چقدر مهمه که همه چیز مرتب و منظم و سر جای خودش باشه و پیرزن چه حساسیت وسواس گونه ای داره به مرتب بودن، تا به اونجا که ریشه های فرش هاش هم همواره باید شانه بشن در یک خط مستقیم...و تشکر رضایتمندانه ش حکایت از درستی حدس و تصمیمم داره و نهایتا این من و یولیانیم که سر تابلو نقاشی بزرگ و از دید من، بی مفومی!!! رو گرفتیم و اونو با احتیاط به میخ نصب شده روی دیوار تکیه میدیم، یولیان باز هم دست و پا شکسته ازم میپرسه که بنظرم به قدر کافی محکم هست یا نه و اما این همون چیزیه که منم خیلی دلم میخواد بدونم و اما شک و تردیدم رو لای خنده ای پنهون میکنم و با گفتن اینکه رها کردنش تنها راه مطمین شدنه، اونو وا میدارم که چشماش برق بزنه از شیطنت و بگه که پس اماده ای؟ ۱،۲،۳...
خوشبختانه از معدود مواردیه که تخمینم درست از آب درمیاد و اتفاقی ناگوار نمی افته...جابجا کردن بقیه وسایل هم که به خوبی و خوشی تموم میشه، پیرزن با جعبه زیبای فلزی ای که حاوی بیش از ۵ نوع کوکی های خوش آب و رنگه و آب میوه میاد و همونطور که ازش انتظار میره، برای همون کوکی به اندازه یه سکه یک یورویی هم بشقاب میزاره و برای لیوانها، زیر لیوانی و ...خیالش که از بابت پذیرایی راحت میشه، میگه باید چند دقیقه تنهاتون بزارم و جمعمون رو ترک میکنه...یولیان مسئولیت کمک پذیرایی رو بر عهده میگیره و خوشگلترین کوکی رو که با مغزیجات مختلف و قطعاتی از گیلاس تزیین شده، نشون میده و میگه که بنظرم این از همه خوشمزه تره و سعی میکنه با همون انگلیسیِ نابودش، مواد متشکله شو برام توضیح بده و اما به گیلاس که میرسه، درمیمونه و با استیصال میگه "کرشه"!!! با گفتن: exceptinally, I know this
باعث خنده ش میشم و اما باز کوتاه نمیاد و معضل بعدی رو خلق میکنه:"نوس"!!! و خوشبختانه باز هم این کلمه رو پیرزن قبلا یه بار در یه پیاده روی و در برخورد با درخت گردو بهم یاد داده بود، پس با "نات"به کمکش میرم و...نهایتا هنوز از توضیح پر از استیصال شیرینی فارغ نشده که با جدیت و وسواس میپرسه شما تو کشورتون چجوری کریسمس رو جشن میگیرین؟
این یکی رو دیگه واقعا پیش بینی نکرده بودم و اما خوب، تلاشمو میکنم که براش توضیح بدم که چون ایرانیهای کنونی از نسل زرتشتیان باستان هستن و اونها تقویمشون بر اصل و اساس خورشید بوده، پس سالشون وقتی نو میشه که زمین یکبار بیشتر خودش رو طواف میکنه...
پسرک مشتاق دونستنه، از همه چیز و همه جا...از فرهنگ و سنت گرفته تا مذهب و سیاست هم حتی...سد زبان اما مانع از سخنوری میشه و به گفتن تنها چند جمله ی مختصر از هر زمینه بسنده میکنم و اون اما با تمام چشم و گوش و هوشش سعی در فهمیدن داره و من در حیرتم از دیدن اینهمه ذوق و شوق دونستن و باز دونستن در پسرکی که تنها ۱۴ بهار رو پشت سر گذاشته، اونم در این بلاد رفاه و آسایش...
اونقدر گرم حرف زدن و مشغول یافتن واژه هام که متوجه اومدن پیرزن نمیشم و اما با صدای Oma(مادربزرگ) گفتن یولیان، برمیگردم و لبخندی حواله ی بازگشت پیرزن میکنم...یولیان اما فی الفور، انگار که حمل اینهمه اطلاعات!!! رو به تنهایی تاب نتونه بیاره، اهم اخبار و رئوس مطالب رو به سمع و نظر اُماش میرسونه و بعدتر ها هم باز برای مادرش تکرار میکنه...
برچسب : نویسنده : baraneeeo بازدید : 136