بسی و بسیاری دلخراش بود...

مربوط به دلخراش حرف تر از این صحنه هم مگر هست که بزرگ خانواده ای، سایه بان سری، نان آوری، پدری، رفته باشه و زنی مونده باشه و کودکانی خرد که تنها راهِ رفع و یا شایدم تشدید دلتنگیشون، اومدن بر سر مزار پدر باشه و بوسه بر سنگی سرد بجای صورتش...

پدری که حالا فقط عکسیه در قابِ مجسمه ای خاکستری، درست همرنگ روزهای خانواده ی بر جا مانده...