من که نیکلاس شده بودم!!!

امسال هم نیکلاس یا بعبارت بهتر همون بابا نوئل خودمون هلک و هلک کلی راه رو کوبیده اومده تا این بسته ی کادو پیچ شده رو به همراه این عکسِ پرینت شده از خودش و Reindeer های خودش رو( عکس حکمِ یه ردِپا رو داشت برای هر چه بیشتر اثبات افسانه ی بابانوئل) برای صاحبخونه ی نازنینم به یادگار بگذاره!!!
پی نوشت اینکه: دیروز دو سه ساعتی از وقتم میره برای انتخاب، پرینت و بعدم با قیچی درآوردن یه سری عکسهای بابانوئل و از اونطرف هم کادو پیچ کردن و روبان زدن و البته که چسبکاری های لازمه برای شکلاتهایی تخته ای که قراره در قالب قابی سفید رنگ و روبانهایی طلایی، به دست که نه، به کفشِ!!! صاحبانشون برسن. این قضیه ی کفش هم راستش به میل و اختیار من نیست که خوب این هم بخشی از رسمه و رسوم که در شبی که دیشب باشه، مردم کفشها و اکثرا بوت هاشونو در معرض دید و دسترسِ بابا نوئل میزارن و با این کارشون، به اون پیرمردِ بخشنده، این امکان رو میدن تا کفشهاشون رو پر بکنه از هدایایی کوچک اما دوست داشتنی...